De aardbeving in Haïti op 12 januari heeft tweehonderdduizend mensen gedood. Driehonderdduizend mensen raakten gewond en hadden onmiddellijk hulp nodig. De Haitiaanse medische faciliteiten raakten overvol.Ayal Lindeman, een geregistreerd verpleegkundige, werkzaam in de spoedeisende hulp en Scientology Pastoraal Werker, was een van de eersten die gehoor gaf aan de ramp.Hij is een veteraan op het gebied van hulpverlening. Hij deed dienst op Ground Zero na 11 september en na de orkaan Katrina in 2005. Hij zei echter dat hij niet voorbereid was op wat hij in het Port-au-Prince General Hospital zag.

Artsen vochten in operatiekamers om levens te redden. De operaties vonden plaats onder primitieve omstandigheden, zonder narcose, sterilisatie of zelfs maar de meest elementaire voorzieningen of apparatuur. Lindeman en een andere Scientology Pastoraal Werker, Dr. Darrell Craig, een tandarts uit Californië, gingen direct aan de slag om al het mogelijke te doen om hen te ondersteunen. Aan het eind van de eerste dag kwamen Lindeman en Craig erachter dat er geen nachtdienst was georganiseerd om voor de patiënten te zorgen. Dus namen ze die nacht de zorg over vier zalen met veertig patiënten in een kritieke toestand, op zich.

Er lagen patiënten op bedden zonder lakens. Hun lichamen waren vuil doordat ze in hun eigen uitwerpselen en bloed lagen. Drie patiënten waren daar alleen al in het afgelopen uur overleden. Ze realiseerden zich dat veel van de patiënten het zonder zorg niet zouden redden. Ze werkten de hele nacht door tot het Internationale Medische Korps om 8:00 de volgende ochtend arriveerde. Twee patiënten stierven die nacht bijna. Eentje had zijn infuus eruit getrokken en bloedde bijna dood. De ander verdronk bijna door de hoeveelheid vloeistof in zijn longen.

Er waren andere uitdagingen tijdens de nachtdienst. Toen de lichten uitvielen, werden Lindeman en Craig gedwongen hun patiënten bij het licht van een zaklantaarn te verzorgen, totdat de militaire medici hen lichtstaven gaven – plastic buisjes die vijf uur licht geven zodra je ze openbreekt.

Er waren zoveel patiënten en zo weinig professionele hulpverleners, dat de familie van de patiënten de meeste zorg op zich namen. Voedsel was schaars. Niet alleen was er niets voor de familieleden, er was zelfs geen eten voor de patiënten. Lindeman en Craig zorgden dus voor voedsel en water voor de patiënten en hun familieleden.

Op een nacht kreeg een patiënt een hartaanval en had hij problemen met ademen. Er was geen medicatie of zuurstof om hem te helpen. Een Russische arts die dienst deed en een arts van de spoedeisende hulp, die een chirurg in het Amerikaanse leger was geweest, improviseerden. Ze mixten medicaties die ze wel hadden en samen zorgden ze ervoor dat de patiënt lang genoeg in leven bleef om hem naar Amerika te vliegen voor de operatie die hij nodig had om zijn leven te redden.

Aan een jonge man op de zaal werd verteld dat als ze zijn been niet amputeerden, hij zou sterven. Hij weigerde de operatie omdat hij niet met één been wilde leven. Lindeman kalmeerde hem en hielp hem alle opties te overwegen. Tenslotte koos hij ervoor te leven en onderging de operatie.

Lindeman hielp bij een operatie van een jonge vrouw. Plotseling kreeg ze levensbedreigende interne bloedingen, terwijl er geen klemmen waren om het te stoppen. Lindeman gebruikte zijn Leatherman, een multifunctioneel legermes, als klem. Dat liet haar lang genoeg in leven om haar naar het USS Comfort Ziekenhuisschip over te brengen voor de hulp die ze nodig had.

Het team van Lindeman bleef de afgelopen drie weken in het ziekenhuis werken. Ze namen de zorg op zich van 50 tot 300 patiënten per nacht en draaiden regelmatig diensten van twintig uur. De zalen zijn nu schoner en de verlichting is beter en ze worden nu dag en nacht bemand.

Het werk gaat door. Terwijl vrijwilligers naar huis terugkeren zijn er meer nodig om het reddingswerk voort te zetten. De secretaris-generaal van het Internationale Rode Kruis voorspelde dat de hulp zeker zes maanden tot een jaar nodig zou zijn.